زیبایی بی زمان: بازگردانی شکوه به نماد تاریخی شیکاگو با ترمیم سنگ نما
ترمیم سنگ نمای خانه نیکرسون
پس از آتش سوزی بزرگ شیکاگو در سال ۱۸۷۱، خانه های بسیاری که از چوب ساخته شده بودند نابود شدند. هنگامی که زمان ساخت خانه های جدید فرا رسید، قوانینی تصویب شد تا از وقوع یک فاجعه مشابه جلوگیری شود. مصالح ضد حریق مانند آجر، ماربل، لایم استون و سرامیک به عنوان مصالح ساختمانی مناسب شناخته شدند، زیرا ساخت ساختمان ها از چوب در منطقه مرکزی شهر ممنوع شد.
هشت سال پس از این حادثه، ساخت خانه نیکرسون در محله شمالی حوالی شیکاگو آغاز شد. این خانه ی سه طبقه با مساحت ۲۴٬۰۰۰ فوت مربع، معماری ایتالیایی داشت و گزارش شده است که بزرگ ترین و پرشکوه ترین سکونتگاه خصوصی در شیکاگو بوده است. نمای خارجی این بنا از سنگ لایم استون و ماسه سنگ Berea ساخته شده که از ایالت اوهایو استخراج شده اند. این سازه که به “خانه مرمری” شهرت یافته، داخل شگفت انگیزی نیز دارد. به گفته ی Sally-Ann Felgenhauer مدیر مجموعه ها و نمایشگاه های موزه Richard H. Driehaus: “در داخل این بنا حداقل ۱۷ نوع مختلف ماربل فرانسوی، ایتالیایی، بلژیکی و آمریکایی و همچنین سنگ های انیکس و آلابستر استفاده شده است”.
خانه نیکرسون قبل از ترمیم سنگ نما
به محض اتمام ساخت، نمای بیرونی ساختمان که از ماسه سنگی خاکستری روشن ساخته شده بود به دلیل عوامل مخرب محیطی جذابیت خود را از دست داد. به گفته ی :Felgenhauer “در گذشته، به دلیل تجمع دود و خاک حاصل از آلودگی های صنعتی، سنگ های طبیعی با رنگ روشن به مرور تیره می شدند”. هم زمان با اینکه نمای بیرون ساختمان تیزه و نامطلوب شد، عناصر و سمبل های سنگی تزئینی هم شروع به فرسایش و تخریب کردند.
ریچارد اچ دریهاوس، که به عنوان یک مدیر سرمایه گذاری شیکاگو و علاقمند به حفظ ساختمان های تاریخی شناخته می شد، خانه را در سال ۲۰۰۳ خرید و خانه نیکرسون، تبدیل به موزه ریچارد اچ دریهاوس شد. طبق یک مقاله ی منتشر شده در روزنامه نیویورک تایمز، آقای دریهاوس خانه را از کالج جراحان آمریکا که از دهه ۱۹۲۰ مالکیت آن را بر عهده داشت، خریداری کرد و بلافاصله پس از آن از M. Kirby Talley، نویسنده و تاریخ نگار هنری مستقر در آمستردام را برای نظارت بر بازسازی این خانه استخدام کرد.
آقای تالی در مقاله نیویورک تایمز می‌گوید “دستور این بود که این خانه را به سال ۱۸۸۳ بازگردانم”.
در سال ۲۰۰۳، همان سالی که دریهاوس ملک را خریداری کرد، بازسازی اصلی ساختمان از جمله بازسازی و ترمیم سنگ نمای خارجی آغاز شد.
بازسازی یک سمبل تاریخی
آقای فلگنهاور می‌گوید: «موزه دریهاوس به عنوان یک عمارت از دوره Gilded، سمبلی مهم از تاریخ شیکاگو بوده و یک پنجره به گذشته است که با بررسی تعامل هنر تاریخی و معاصر، به آینده نگاه می نگرد».
بازسازی و ترمیم سنگ نمای بیرونی این سازه نیاز به کار دقیق توسط تیم های ماهر و متخصص داشت. به گفته فلگنهاور، هیچ کدام از سنگ کاری ها تغییر نکرده اند، بلکه ترمیم شده اند.
مصالح مورد استفاده شامل شن و آهک هر دو از مصالح بومی منطقه به حساب می آیند. لایم استون Berea که از ایالت اوهایو استخراج می شده، یک انتخاب رایج برای ساختمان ها است. لایم استون یک متریال نرم و متخلخل به شمار می رود و هرچند تا حدودی ضد حریق است، اما در نهایت دودی که از نیروگاه‌های زغال سوز متصاعد می شود را جذب می کند. زمانی که دریهاوس این ملک را خرید، این آلاینده های صنعتی به نوعی تبدیل به یک پوسته ی ضخیم صدساله روی سنگ ها شده بودند. در برخی موارد، این پوسته ۲۰ میلیمتر ضخامت داشت.
در طی بازسازی و ترمیم سنگ موزه دریهاوس، شرکت حفاظت از مجسمه ها و اشیا (CSOS) تمیز کاری و ترمیم سنگ نمای ساختمان را با استفاده از لیزرهای دستی بر عهده گرفت. این شرکت در طی ۱۸ ماه بین سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵، ۲۰٬۰۰۰ فوت مربع از پوسته ی سیاه را از سطح سنگ ها زدود. این بنا رسماً اولین ساختمانی بود که در امریکای شمالی با این فرایند تمیز شد.
ترمیم سنگ نما با لیزر دستی
دلیل استفاده از لیزر به جای روش های مخرب مانند میکروبلاست، این بود که سنگ های بیرونی ساختمان نرم بود و بنابراین یک فرایند شدید و مخرب باعث بدتر شدن روند فرسایش و در برخی موارد سفید شدن رنگ طبیعی زرد در سنگ آهک می شد.
به گفته فلگنهاور، تیم CSOS بیش از یک سال طول کشید تا ۲۰٬۰۰۰ فوت مربع پوسته ی سیاه را پاک کند و این کار با ابزارهای کوچک دستی انجام شد.
خانه نیکرسون بعد از ترمیم سنگ نما
این ساختمان در سال ۱۹۷۶ به ثبت ملی رسید و در ۲۸ سپتامبر ۱۹۷۷ به عنوان یک سمبل مهم شیکاگو معرفی شد. در سال ۲۰۰۸، کمیسیون سبمل های شیکاگو جایزه سمبل شیکاگو را به ریچارد اچ. دریهاوس اعطا کرد.
منبع: usenaturalstone.org
